آتش‌بس؛ تجلی اقتدار ملی و ضرورت هوشیاری راهبردی
در کوران رویارویی‌های سخت و پیچیده میان جمهوری اسلامی ایران و رژیم صهیونیستی، امروز آتش‌بس حاصل شده است. اما این آتش‌بس، نه پایان یک نبرد، بلکه تعلیقی در یک روند مستمر از مواجهه اراده‌ها و قدرت‌هاست. آنچه در این میان بر همه ما روشن شد، این حقیقت بنیادین است که در نظام بین‌الملل، منطق غالب، منطق قدرت است، نه صرف گفت‌وگو یا دیپلماسی بدون پشتوانه.
تاریخ روابط بین‌الملل و نظریه‌های سیاست خارجی، همگی گواه آن‌اند که دیپلماسی، در خلأ قدرت مفهومی ندارد. گفت‌وگو زمانی معنا پیدا می‌کند که پشت آن، قدرت ملی ایستاده باشد. تجربه‌های متعددی از قرن بیستم تا امروز، بارها نشان داده‌اند که طرف ضعیف در هر مذاکره‌ای، ناگزیر به پذیرش خواست طرف مقتدر خواهد شد؛ حتی اگر این پذیرش در پوشش الفاظ صلح و تفاهم پنهان شود.
ایران در این مقطع تاریخی، نشان داد که نه‌تنها توان بازدارندگی دارد، بلکه در صورت لزوم، می‌تواند توازن را در میدان نبرد به‌گونه‌ای تغییر دهد که دشمن برای توقف درگیری، خود تقاضای آتش‌بس کند. این تغییر معادله، محصول وحدت ملی، اقتدار نظامی، هوشیاری امنیتی، و درک صحیح از منطق قدرت در جهان امروز است.
ما امروز بیش از همیشه باید قدر داشته‌های خود را بدانیم:
مردم باصلابت و مقاومی که در برابر فشار، تحریم، تهدید و حمله، ایستاده‌اند و هویت ملی را با غیرت پاس داشته‌اند؛
نیروهای مسلح، امنیتی و اطلاعاتی که با هوشمندی و فداکاری، هر تهدیدی را به فرصتی برای اقتدار بدل ساخته‌اند؛
و دستگاه دیپلماسی کشور که هرگاه از تکیه‌گاه قدرت بهره‌مند بوده، توانسته است در میدان بین‌الملل سخن بگوید، نه صرفا شنونده باشد.
در چنین شرایطی، آتش‌بس را نباید به‌منزله پایان خطر دانست. برعکس، تجربه‌های گذشته ما را متقاعد ساخته است که دشمن نه‌تنها قابل اعتماد نیست، بلکه از هر فرصتی برای بازسازی توان خود و ضربه در زمان مناسب استفاده خواهد کرد. بنابراین، هوشیاری راهبردی و آمادگی همه‌جانبه، شرط عقلانیت ملی است.
باید حفره‌های امنیتی، دفاعی، اقتصادی و حتی شناختی به‌سرعت شناسایی و ترمیم شوند. نباید اجازه داد آرامش موقت، ما را دچار غفلت راهبردی کند. امنیت پایدار، فقط با اقتدار مستمر به‌دست می‌آید.
رمز پایداری ایران در این نبرد و در همه آینده‌ها، یک حقیقت روشن است:
ایرانِ مقتدر = ایرانِ ماندگار
اگر می‌خواهیم در جهان پرتنش و رقابت‌آمیز امروز، صدای‌مان شنیده شود، باید از زبان قدرت استفاده کنیم؛ نه برای سلطه، بلکه برای صیانت از حقوق ملت، امنیت ملی، کرامت انسانی و تحقق منافع مشروع. و این زبان، زبانی است که دشمن می‌فهمد، و دیپلماسی بر آن استوار می‌شود.
ما اکنون در میانه راه هستیم. جنگ به پایان نرسیده، بلکه فصلی از آن بسته شده است. این آرامش، یک فرصت است؛ فرصتی برای تقویت انسجام داخلی، بازآرایی قدرت ملی و افزایش ظرفیت‌های بازدارندگی کشور.
آتش‌بس امروز، سندی بر اقتدار ملت ایران است، و آزمونی برای بیداری دائمی ما.
به امید صلحی فراگیر در سایه ایران مقدر
عابدین سیاحت اسفندیاری
1404/04/04
تحلیلی بسیار عالمانه و واقع بینانه
احسنت بر نگارنده